نور

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كُلُّ قَولٍ لَيسَ للّه ِ فيهِ ذِكرٌ فلَغوٌ ، و كلُّ صَمتٍ لَيسَ فيهِ فِكرٌ فسَهوٌ ، و كلُّ نَظَرٍ لَيسَ فيهِ اعتِبارٌ فلَهوٌ .

امام على عليه السلام : هر سخنى كه در آن ياد خدا نباشد لغو است، و هر سكوتى كه با انديشيدن همراه نباشد سهو است، و هر نگاهى كه در آن پند آموزى نباشد لهو است.

(بحار الأنوار : ٧٨ / ٩٢ / ١٠١.)

الأمالي للصدوق أَبِي عَنْ عَلِيٍّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ الْمُغِيرَةِ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنِ الصَّادِقِ علیه السلام عَنْ آبَائِهِ علیه السلام قَالَ قَالَ النَّبِيُّ صلی الله علیه و اله: اعْمَلْ بِفَرَائِضِ اللَّهِ تَكُنْ أَتْقَى النَّاسِ- وَ ارْضَ بِقِسْمِ اللَّهِ تَكُنْ أَغْنَى النَّاسِ- وَ كُفَّ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ تَكُنْ أَوْرَعَ النَّاسِ- وَ أَحْسِنْ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَكَ تَكُنْ مُؤْمِناً- وَ أَحْسِنْ مُصَاحَبَةَ مَنْ صَاحَبَكَ تَكُنْ مُسْلِماً

امالى صدوق: بسندش تا پيغمبر (صلی الله علیه و اله) كه فرمود:

به واجبات خدا عمل كن تا پرهيزكارتر مردم باشى، بقسمت خدا راضى باش تا بى ‏نيازتر مردم باشى، و از آنچه خدا حرام كرده خوددارى كن تا اورع مردم باشى و به همسايه‏ات نيكى كن تا مؤمن باشى، و با همصحبت خود نيكى كن تا مسلمان باشى‏

بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار    ج‏71    ص : 154

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ مُعَلِّمُ الْخَيْرِ يَسْتَغْفِرُ لَهُ دَوَابُّ الْأَرْضِ وَ حِيتَانُ الْبُحُورِ وَ كُلُّ صَغِيرَةٍ وَ كَبِيرَةٍ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَ سَمَائِه

‏ امام باقر عليه السّلام فرمود:

براى آموزگارى كه خوبى به مردم بياموزد، و راه خير و صلاح زندگى را نشان دهد همه جنبندگان روى زمين و ماهيان درياها و هر كوچك و بزرگ و ريز و درشتى در زمين و آسمان خدا براى او طلب آمرزش كنند.

ثواب الاعمال، ص: 131

عَنْ خَالِهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع عَنِ النَّبِيِّ صلی الله علیه و اله:

قَالَ وَعَظَنِي جَبْرَئِيلُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ أَحْبِبْ مَنْ شِئْتَ فَإِنَّكَ مُفَارِقُهُ وَ اعْمَلْ مَا شِئْتَ فَإِنَّكَ مُلَاقِيهِ

امام صادق عليه السّلام از پدرانش از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله روايت می كند كه فرمود:
جبرئيل مرا موعظه كرد و گفت: اى محمد هر كس را مى‏ خواهى دوست بدار كه از او جدا خواهى شد و هر چه مى ‏خواهى انجام بده كه به آن خواهى رسيد.

(  بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏68، ص: 189و أمالى الطوسى ج 2 ص 203)

قالَ الاْمامُ الباقر - علیه السلام - :
« صِلِهُ الاْرْحامِ تُزَكّی الاْعْمالَ، وَ تُنْمِی الاْمْوالَ، وَ تَدْفَعُ الْبَلْوی، وَ تُیَسِّرُ الْحِسابَ، وَ تُنْسِیءُ فِی الاْجَلِ.»
(تحف العقول، ص 218)

امام محمد باقر - علیه السلام - فرمود:
صله رحم نمودن موجب تزكیه اعمال و عبادات می شود، سبب رشد و بركت در اموال می گردد، بلاها، آفات و گرفتاری ها را دفع و بر طرف می نماید، حساب (قبر و قیامت) را آسان می گرداند و مرگ و أجل (معلّق) را تأخیر می اندازد.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

اَمّا عَلامَةُ التّائِبِ فَاَربَعَةٌ: اَلنَّصيحَةُ لِلّهِ فى عَمَلِهِ وَ تَركُ الباطِلِ وَ لُزومُ الحَقِّ وَ الحِرصُ عَلَى الخَيرِ ؛

رسول اكرم صلى الله عليه و آله می فرمایند:

نشانه توبه كننده چهار است: عمل خالصانه براى خدا، رها كردن باطل، پايبندى به حق و حريص بودن بر كار خير.

(تحف العقول، ص 20)

حَدَّثَنَا بَكْرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَبِيبٍ قَالَ حَدَّثَنَا تَمِيمُ بْنُ بُهْلُولٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ سُلَيْمَانَ الْبَصْرِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْفَضْلِ الْهَاشِمِيِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَ مَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِداً فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يُضِلُّ الظَّالِمِينَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَنْ دَارِ كَرَامَتِهِ وَ يَهْدِي أَهْلَ الْإِيمَانِ وَ الْعَمَلِ الصَّالِحِ إِلَى جَنَّتِهِ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ يُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ وَ يَفْعَلُ اللَّهُ ما يَشاءُ وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ يَهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمانِهِمْ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ- قَالَ فَقُلْتُ فَقَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ وَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ- إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ فَقَالَ إِذَا فَعَلَ الْعَبْدُ مَا أَمَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الطَّاعَةِ كَانَ فِعْلُهُ وِفْقاً لِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سُمِّيَ الْعَبْدُ بِهِ مُوَفَّقاً وَ إِذَا أَرَادَ الْعَبْدُ أَنْ يَدْخُلَ فِي شَيْ‏ءٍ مِنْ مَعَاصِي اللَّهِ فَحَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ فَتَرَكَهَا كَانَ تَرْكُهُ لَهَا بِتَوْفِيقِ اللَّهِ تَعَالَى وَ مَتَى خُلِّيَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْمَعْصِيَةِ فَلَمْ يَحُلْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهَا حَتَّى يَرْتَكِبَهَا فَقَدْ خَذَلَهُ وَ لَمْ يَنْصُرْهُ وَ لَمْ يُوَفِّقْه‏

معاني الأخبار        ص : 20

عبد اللَّه هاشمى گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم در فرموده خداوند عزّ و جلّ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَ مَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِداً (هر كسى را خدا راهنمائى كند هدايت شده است و كسى را كه پروردگار بحال خود رهايش كند هرگز سرپرست و ارشادكننده‏ اى براى او نخواهى يافت- كهف:17) منظور از هدايت و ضلالت چيست؟ فرمود: روز قيامت پروردگار ظالمين را از خانه كرامت خود (بهشت) ناكام مى ‏سازد و مؤمنان و نيكان را بسوى بهشت خود راهنمائى كرده و داخل مى‏ كند، چنان كه خود فرموده است: وَ يُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ وَ يَفْعَلُ اللَّهُ ما يَشاءُ (ولى افراد ستمگر را بخودشان وا مى ‏گذارد و پروردگار هر كارى را بخواهد انجام مى‏ دهد- ابراهيم: 27).و همچنين فرموده است: إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ يَهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمانِهِمْ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (ولى كسانى كه ايمان آورده‏ نيكوكار شدند خداوند آنان را به سبب همان ايمانشان به راه بهشت و طريق سعادت راهنمائى مى ‏كند تا از بوستانهاى بهشتى كه نهرها از جلو جايگاهشان روان خواهد بود متنعّم گردند- يونس: 9).
راوى گويد: عرض كردم مراد از «توفيق» در كتاب خداوند عزّ و جلّ:وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ (و براى من در اصلاح كارها يا رسيدن به سر منزل ثواب و صلاح توفيقى نيست مگر به هدايت خداوند- هود: 88). و همچنين «خذلان» در آيه شريفه إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ (اگر خداوند شما را يارى دهد «مانند جنگ بدر» پس هيچ كس بر شما چيره نگردد، و اگر شما را به حال خود گذارد «همچون جنگ احد» بعد از آن كيست كه شما را يارى دهد- آل عمران: 16) چيست؟ فرمود: هر گاه بنده ‏اى عمل شايسته ‏اى را كه خدا به او دستور داده انجام داد، اين كردارش مناسب و موافق با فرمان خدا است كه به او بنده موفّق گويند. و هر گاه بخواهد مرتكب گناهى شود پروردگار مانعى ميان بنده و ان معصيت ايجاد مى ‏فرمايد كه در نتيجه، آن را انجام نمى‏ دهد، كه ترك آن معصيت به كمك و مدد خداى تعالى بوده است و اگر ميان او و گناه را واگذارد و حايلى ايجاد نكند، و بنده مرتكب آن گناه گردد، خداوند عزّ و جلّ يارى‏ اش نكرده و موفّقش نگردانده و در نتيجه او را درمانده و بيچاره ساخته است.

امام على عليه ‏السلام :

پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏ و‏ آله :

اَوصانى رَبّى بِسَبعٍ: اَوصانى بِالاِْخلاصِ فِى السِّرِّ وَ الْعَلانيَةِ وَ اَن اَعْفُوَ عَمَّن ظَلَمَنى و اُعْطىَ مَن حَرَمَنى و اَصِلَ مَنْ قَطَعَنى و اَن يَكونَ صَمْتى فِكْرا وَ نَظَرى عِبَرا؛

پروردگارم هفت چيز را به من سفارش فرمود: اخلاص در نهان و آشكار، گذشت از كسى كه به من ظلم نموده، بخشش به كسى كه مرا محروم كرده، رابطه با كسى كه با من قطع رابطه كرده، و سكوتم همراه با تفكّر و نگاهم براى عبرت باشد.

كنزالفوائد، ص 184