نور

سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الصِّرَاطِ فَقَالَ هُوَ الطَّرِيقُ إِلَى مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُمَا صِرَاطَانِ صِرَاطٌ فِي الدُّنْيَا وَ صِرَاطٌ فِي الْآخِرَةِ وَ أَمَّا الصِّرَاطُ الَّذِي فِي الدُّنْيَا فَهُوَ الْإِمَامُ الْمُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ مَنْ عَرَفَهُ فِي الدُّنْيَا وَ اقْتَدَى بِهُدَاهُ مَرَّ عَلَى الصِّرَاطِ الَّذِي هُوَ جِسْرُ جَهَنَّمَ فِي الْآخِرَةِ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ فِي الدُّنْيَا زَلَّتْ قَدَمُهُ عَنِ الصِّرَاطِ فِي الْآخِرَةِ فَتَرَدَّى فِي نَارِ جَهَنَّم‏

مفضّل بن عمر گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم، صراط چيست؟ فرمود: راهى بسوى شناختن خداى بزرگ است، و صراط دو گونه است: 1- صراط در اين سراى، 2- صراط در آن سراى، اما صراط دنيا امام مى ‏باشد، كه فرمانبردارى از او واجب است، هر كس كه در دنيا او را شناخت و رهنمودهاى او را بكار بست، در آخرت از صراط كه پلى است به روى جهنّم خواهد گذشت، و هر كس در اينجا امام خود را نشناخت، هنگام گذشتن از صراط آخرت گامش خواهد لغزيد و در آتش دوزخ خواهد افتاد.

معاني الأخبار ص : 32

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ مَا مِنْ عَيْنٍ إِلَّا وَ هِيَ بَاكِيَةٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا عَيْناً بَكَتْ مِنْ خَوْفِ اللَّهِ وَ مَا اغْرَوْرَقَتْ عَيْنٌ بِمَائِهَا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ سَائِرَ جَسَدِهِ عَلَى النَّارِ وَ لَا فَاضَتْ عَلَى خَدِّهِ فَرَهِقَ ذَلِكَ الْوَجْهَ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ وَ مَا مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلَّا وَ لَهُ كَيْلٌ وَ وَزْنٌ إِلَّا الدَّمْعَةُ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُطْفِئُ بِالْيَسِيرِ مِنْهَا الْبِحَارَ مِنَ النَّارِ فَلَوْ أَنَّ عَبْداً بَكَى فِي أُمَّةٍ لَرَحِمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ تِلْكَ الْأُمَّةَ بِبُكَاءِ ذَلِكَ الْعَبْد

امام صادق علیه السلام، فرمود:

چشمى نيست مگر اينكه روز رستاخيز گريان است جز چشمى كه از ترس خدا گريسته است، و هيچ چشم از ترس خدا اشكين نشود جز اينكه همه تن را بر آتش حرام كند، و آن اشك بر هيچ گونه‏اى روان نگردد كه تيرگى و خواريش در گيرد، چيزى نباشد جز آنكه پيمانه و وزنى دارد جز اشك، راستى خدا عز و جل به ‏اندكى از آن درياها از آتش را خاموش كند و اگر چنانچه‏اى كه بنده در امتى بگريد، خدا عز و جل براى گريه آن يك بنده به همه آن امت رحم كند

الكافي    ج‏2    482

قال رسول الله صلی الله علیه و اله:

یا اباذرّ، يطّلع قوم من اهل الجنّة على قوم من اهل النّار و يقولون: ما ادخلكم النّار و قد دخلنا الجنّة لفضل تأديبكم و تعليمكم؟ فيقولون انّا كنّا نأمر بالخير و لا نفعله،

يا ابا ذر، عدّه‏اى از بهشتيان، جمعى از دوزخيان را در آتش مشاهده مى‏كنند، با كمال شگفتى از آنان ميپرسند:
چه شده كه شما در آتش معذّبيد در حالى كه ما اين بهشت را ببركت تربيت و آموزش كامل شما بدست آورديم؟! آنان جواب ميدهند: چون ما شما را به نيكى فرمان ميداديم و خود بجا نمى ‏آورديم.

نهج الخطابة-سخنان پيامبر ص و اميرالمؤمنين ع - ج‏1  - من وصايا النبى صلى الله عليه و آله لابى ذر الغفارى   - ص : 398